آرنج تنیس بازان یک بیماری شایع است که باعث درد آرنج می شود و به این خاطر به این اسم معروف شده که در بازیکنان تنیس زیاد دیده می شود.
آرنج تنیس بازان یک بیماری شایع است که باعث درد آرنج می شود و به این خاطر به این اسم معروف شده که در بازیکنان تنیس زیاد دیده می شود، ولی اگر تمام بیماران را در نظر بگیریم معلوم می شود که بیشتر بیماران، ورزشکار نیستند و از میان ورزشکاران هم تعداد کمی واقعاً تنیس باز می باشند. این بیماری در زن و مرد مساوی است و درهر هر سنی هم دیده می شود، ولی سن شایع آن 50 تا 60 سالگی است. اسم دیگر این بیماری " اپی کوندیلیت لترال Lateral Epicondylitis " است. محل درد روی برجستگی انتهای استخوان بازو در سمت بیرونی آرنج است، یعنی اگر ایستاده باشیم و کف دست رو به جلو باشد، طرفی ازآرنج درناک است که در انتهای زیر سر شانه است، نه سمتی که در انتهای زیر بغل است. درد معمولاً در همان سمت، به پشت ساعد هم تیر می کشد و بیمار موقع انجام کارهای دستی احساس درد دارد. بیشترین درد درست روی همان برجستگی و یا 4-3 میلیمتر پایین تر از آنست.
علت اصلی این بیماری کار یا ورزش زیاد با دست است، بخصوص فعالیتهایی که در آنها مچ دست خیلی خم و راست می شود مثل شستن لباس با دست، آرایشگری و... . زمینه ژنتیک و ارثی هم ممکن است دخالت داشته باشد.
زمینه بیماریهای روح و عصبی مثل افسردگی های واضح یا پنهان و نیز اضطراب هم مؤثر است، و در این گروه از بیماران لازم است زمینه بیماری روحی و عصبی هم درمان شود و گرنه با درمان خود ضایعه آرنج و بدون درمان زمینه عصبی و روحی، معمولاً نتیجه خوب بدست نمی آید، حتی اگر بیمار جراحی گردد.
درمان غیر جراحی
اوایل سعی می شود که با این روش بیمار را درمان کرد و اگر جواب نداد جراحی می کنیم. درمان غیر جراحی شامل این موارد است: 1) کم کردن کار و فشار ورزشی 2) بستن بریس یا همان آرنج بند مخصوص به نام های Tennis Elbow brace یا Tennis Elbow Support و یا Tennis Elbow Strap معروف است. 3) فیزیوتراپی و ورزش درمانی 4) گاهی تزریق کورتون که معمولاً پس از آن گچ گیری هم انجام می شود. برای تزریق کورتون معمولاً آنرا با ماده بی حسی هم مخلوط می کنند که درد ناشی از تزریق کم شود. در این بیماری بیش از یک یا دو تزریق توصیه نمی شود و بهتر است فاصله دو تزریق 3-2 ماه باشد. 5) تریق پی آر پی (PRP) که روش ایمن تر و مفیدتری است و در بسیاری از موارد نتایج خوبی دارد. 6) گاهی پس از تزریق ماده بی حسی و یا زیر بیهوشی، مچ دست را با قدرت و شدید خم می کنند تا پارگی های کوچکی در محل ضایعه ایجاد شود و روند التیام و بهبودی تسریع گردد.
بریس آرنج تنیس بازان حدود 7-6 سانتیمتر پهنا داشته و باید آنرا طوری بست که روی نقطه حداکثر درد نباشد، بلکه حدود یک پهنای انگشت زیر آن بسته شود. بهتر است شبانه روز بسته باشد و اگر بیمار تحمل نکند میتواند شبها آنرا باز کند؛ میزان سفت کردن آن باید به حدی باشد که محکم در محل خود بنشیند ولی نباید آنقدر سفت شود که باعث تورم دست، یا سیاهرگهای آن و یا درد دست شود. داخل این بریس یک قسمت برجسته وجود دارد که باید درست در امتداد برجستگی دردناک سمت خارج آرنج قرار گیرد و اگر روی ساعد چرخید باید چرخش آنرا اصلاح کرد.
اگر همه این درمانها با هم و کامل و حدود 6 ماه مداوم و پشت سر هم انجام شوند حدود 90 درصد موفقیت دارند، یعنی در بهترین شرایط هم 10 درصد بیماران بهبودی پیدا نمی کنند و باید جراحی شوند. البته همانطور که ذکر شد چه در درمان جراحی و چه غیر جراحی اگر بیمار مشکل روحی – روانی مثل افسردگی یا اضطراب و ... دارد باید درمان شود و گرنه نتیجه درمان خوب نخواهد بود.
درمان جراحی
بطور متوسط و در خوشبینانه ترین حالت 10 درصد بیماران نیاز به جراحی خواهند داشت و اگر جراحی نکنند دردشان دائمی باقی می ماند. موفقیت درمان جراحی هم حدود 98 درصد است، یعنی 2-1 درصد بیماران با جراحی هم بهبود نمی یابند که خود دلایل خاصی دارد مثل تشخیص ناصحیح، زمینه بیماری های روحی - روانی، طریقه نادرست عمل جراحی و... . در هر صورت در بعضی از بیماران هیچ دلیلی بر عدم پاسخ کافی یافت نمی شود.
در عمل جراحی با یک برش کوچک روی برجستگی مزبور قسمتهای تغییر یافته تاندون های درگیر برداشته می شود و دو طرف آن به یکدیگر دوخته می شود و گاهی بخشی از رباط حلقوی که در مجاورت آن قرار دارد هم برداشته می شود و ... . پس از عمل هم معمولاً مدتی فیزیوتراپی و ورزش درمانی و پرهیز از کارهای سنگین لازم است، و از سه ماه تا یک سال طول می کشد که بیمار به حداکثر میزان بهبودی برسد.